The Filth and the Fury

Mones com la Becky edo, duela gutxi, Apropósito de Buñuel bezalako dokumentalen harrera positiboak bultzatuta, zinematografiaren harribitxi txiki bat aurkezten dugu, ‘madarikatutako eta gutxiengo’ eremu hori berriro ere aldarrikatuz, bai dokumentala bai musikala. Julien Templek, zor hartutako modu batean, Sex Pistols eta Malcolm MacLaren (managerra) beren lekuan jarri nahi ditu God Save the Queen-en hogei urte geroago.

Sex Pistols bezalako musika talde bat non sortu zen eta nola nabigatu zuten musikaren mundu konplexuan aurkezpen adimentsu bat.

‘Punka’ gustatuko dugun ala ez (musika gutxiengoa bere garaian, 1970eko hamarkadan ere), Julienek talentu handia erakusten du film hau kontzepzioan. M. Scorseseren urratsei jarraituz The Last Waltz filmarekin, musika talde baten istorioa kontatzen du barrutik, eta talde horrek, aldi berean, 1960ko hamarkadan sortu zen gizarte mugimendu bati, gerrei eta hippyei buruzko dokumentaletan inspiratu zen: Message to Love: The Isle of Wight Festival, Monterey Pop edo Festival! (The Newport Folk Festival). Bere dokumentua Zaborra-ri begira jartzen dio, mugimenduaren jatorrian, 1970eko hamarkadaren hasiera eta erdialdeko Britainia Handiko egoera sozialean eta industria batek, eta nola industria batek, diskoetxe industriak, edozein mugimendu iristen duen diru bihurtzeko. Eta sistemaren aurka matxinatu nahi duten gazteen Amorrua. Beraz, aurrean dugu, nire ustez, ikusi beharreko eta bikaina den film bat, non, modu dinamiko eta umoretsuan, Julien Templek Sex Pistols taldearen ondoren grabatutako kilometroetan zein eroso sentitzen den erakusten digu. Komunikabide baten oraina eta iragana, diskogintzaren industriarena (Erresuma Batuko industria nagusia, gogoratu The Beatles), mugimendu hori nolakoa izan zen ikuspegi pertsonala ematen digu. Beraz, prestatu zaitez une bikain batzuez gozatzeko.

Apustu arriskutsua, MUSIKALAz geroztik, salbuespen batzuk kenduta, hala nola Everybody Says I Love You (Woody Allen) eta ‘Oliver Stones’en gozogintzako bertsioak musika munduko pertsona ospetsuengandik dirua irabazteko, ZIU-zainketa intentsibo unitatetan baitago. Inork ez du ausartzen zinemaren historiari hainbeste titulu bikain eman dizkion genero hau jorratzen, West Side Story adibide gisa.

Nolabait, Julienek ‘jakintsuentzako hitz bat nahikoa dela’ esaten du, eta ordu eta erdiko laburrean, liluratuta ikusten ditugu: drogak, zaleak, komunikabideak, dirua, aberasteko nahia, ustelkeria, kapritxoa, dekadentzia, adiskidetasuna, eta batez ere, musika. Ez gaude ikusten Mozarten bertsio bat Amadeus filmean edo Shine filmeko piano-jotzaile tormentatua, baizik eta galtzaile naturalen historiako pasarteak: The Pistols.

Txarli Otaola

Zaborra eta furia izenburuak, aurkezten digu mugimendu sozial bat: Punka, eta bere burukideak: Sex Pistols. Hasieran diru gabe, musika tutik ere ez, baina muturra haundiaz apurtu zuten bere garaian, jo ta ke hasi ziren Britania Haundiko herri batean, baina azkenean diruagaitik pikutara joan ziren.

Oso arina bere bizimoduan, Julien Temple zuzendariak, bat egin zuen mugimendu honekin, eta horrexegaitk erakutsi nahi digu bere eritzia. Orain dela hogei urte “Good save The Queen” beste era bat izan zen eta.

Ezin galdu pelikula eder hau.

Txarli Otaola