Lo mejor de cada casa (Una semana en el parque)

Kritika 2002. urtea saioa (beherago)

Kritika 2025. urtea, 25. urteurrena

Gonb.: Toni Garzón Abad, Mario Pardo

25 urte igaro dira, mende laurden bat!, gure lehen filma estreinatu genuenetik, bueno, gure lehen film luzea, dagoeneko film batzuk egin baikenituen, film labur batzuk, iragarkiak, bideo industrialak, etab. Eta ordutik, egiten jarraitu dugu, nahi bezainbeste ez, baina batzuk egin ditugu. Azkena, adibidez, Por Comparación, txotxongiloekin egindako film labur bat Rithi Panh-en estiloan, errespetu osoz, noski. Baina nor da film labur bat ez dela film bat esaten didan tipo azkarra? Eta ez dut Jean Renoir eta bere egun ederra landa eremuan gogoratu nahi.

Baina luzea, luzea, Etxe bakoitzeko onena (Aste bete parkean) izan zen nire lehen film luzea. 113 minutu, zehazki. Eta aurrekontu txiki batekin, bere garairako ere, 500.000 €, euro bat gehiago edo gutxiago, sei asteko filmaketa, egun bat gehiago edo gutxiago. Eta nik, gidoia ere idatzi nuenak, istorioan sinesten nuen. Egia esan, 25 urte geroago oraindik gurekin dagoen zerbait zen, telebista eta, batez ere, sare sozialak ezer ez balitz bezala kolapsatzen, ia zaratarik gabe, beraz, errealitatean, jende gutxik nabaritzen du.

Eta helburua ez zen beste bat jende arrunta, egunero gure kaleetan anonimoki ibiltzen direnak, filmaren benetako protagonistak bihurtzea baino. Guztiok gure filmaren protagonistak garenez, garai hartan jasotako elkarrizketei erantzuteaz nazkatuta nengoen; ilaran zegoen azken pertsona (eta musika taldearekin zerikusirik ez zuena) bere eserlekutik altxatu, eszenatokiaren erdira joan eta handik ‘Hemen nago!’ esateko eta bere istorioaren parte egiteko saiakera bat.

Eta hori izan zen hartu genuen erronka (hezurretaraino); 25 urte geroago, oraindik gozatu ahal izatea espero dudan erronka, eta irakasten diguna ez dela Scarlett O'Hara, Jack LaMotta edo Coco Chanel izan behar zinema pantailan agertzeko; Gallo, Amaia, Moisés edo dena delakoa izendatu besterik ez duzu egin behar, eta zure filmean protagonista izateko eskubidea baduzu, inork ezin digu hori berehala kendu.

Eta hala egin nuen. Eta Bilboko Doña Casilda parkean egin nuen. Beste parke batzuk ikusi genituelako eta inork ez gintuen hainbeste konbentzitu. Batek ez zuen hainbeste eszenatoki mota eskaintzen eszenatoki bakar batean. Eta ez dut damutzen horrela egiteaz. Eszenatoki perfektua zen. Eta 25 urte geroago, gure hiriak jasan duen eraldaketa izugarriarekin, ez da oraindik perfektua bakarrik, baizik eta behin izan zen amets baten parte ere bada, jarraitu genuen amets bat eta agian, ai!, batek edo bik baino gehiagok ez lukete inoiz esnatu nahi izango. Beno, horretarako egongo ginateke hemen, Zinema bizkarrean dugula. Eguna antzokiko iluntasunean esnatzea eta beste egun bati bide ematea saihesteko.

Zilarrezko Urteurren honen ondoren, Urrezko Urteurrenera!

Toni Garzón Abad

Lo mejor de cada casa (Una semana en el parque) / Etxe bakoitzeko onena (Aste bete parkean) filmaren ekoizlea, idazlea eta zuzendaria eta FAS zineklubeko bazkidea

Kritika 2002. urtea

Ezkena-toki ezaguna edo oso ezaguna Bilboko askorentzat; izan ere, zenbat aldiz igaro edota paseiatu dugun “Dona Casilda” parkea?

Gaurko filmea Tony Abad-en lehen luzemetraia edo “opera prima” dugu, ekoizpen merkea izanik, parkea bera eta alkarhizketak dira nagusitu egin direnak beste paisaia edota gertakizunen aurretik.

Hortaz, dozenaren bat pertsonai, ezaugarri bakarrakoak bestalde, aste betez mugituko dira kamara aurrean era bizkorraz; graziaz eta bizitasunaz berdetan; pertsonai horien joanda-etorriak, erraztasunaz konponduta, gutienengo profesionaltasuna eskatzen du eta hau nabaritzen zaio zuzendari berri honi.

Agian arlo batzutan, hots, mintzaerak noiz behinkako literarioegiak edota luzeegiak, baina lasai! buruak loak hartuta ez ditu utziko, eta gainera, gure huriko hutsune hori ikusgai daukagu.

J.C.G.U.